Terwijl jullie allemaal de eerste koningsdag gevierd hebben, doe ik verslag van mijn eerste ervaringen in het Sint Theresia Hospital in Ibenga, Zambia.
Maandag (2e paasdag) stond in het teken van bijslapen, acclimatiseren en de eerste aankopen doen. Dinsdag ben ik voor het eerst naar het ziekenhuis geweest dat zich op nauwelijks 5 minuten lopen van de zusterwoning bevindt. Mijn eerste activiteit aldaar bestond uit het assisteren tijdens een operatie waarbij de baarmoeder verwijderd werd. Hoewel het allemaal prima begon, werd ik na enige tijd alsnog niet helemaal lekker, alsof ik weleens flauw kon gaan vallen. En om niet met mijn hoofd op de patiënt te vallen, ben ik toch maar gestopt.
Woensdag was de kennismaking met de kinderafdeling. Er liggen momenteel niet vreselijk veel kinderen, maar de meeste zijn wel langdurig opgenomen waaronder een drietal kinderen met ernstige brandwonden. Gisteren kwam er een vierde bij; een jongen van 7 met brandwonden over zijn gehele linker arm en een deel van de romp, omdat hij in het vuur was gevallen. Dit was zeer waarschijnlijk als gevolg van een epilepsie aanval. Epilepsie wordt hier als een soort van beheksing gezien en het gebeurt niet zelden dat deze kinderen in het vuur vallen. De gevolgen zijn gruwelijk en het is echt vreselijk om deze kinderen te zien lijden. Ze schreeuwen het vaak uit van de pijn tijdens het verzorgen van de wonden en goede pijnstilling is hier moeilijk.
Toen ik dezelfde avond mijn eigen hand brandde tijdens het koken, wat overigens niet echt ernstig was, besefte ik me nog eens heel goed dat het bijna niet voor te stellen is hoeveel pijn deze kinderen moeten hebben. En met het helen van de wonden is de pijn meestal niet verdwenen, omdat het weefsel soms zo ernstig beschadigd is dat het niet meegroeit. Dergelijke kinderen zijn dus vaak letterlijk getekend voor het leven....